Nazwę “Levothyroxin” nosi syntetycznie produkowany wariant własnego hormonu gruczołu tarczycy “T4”, który przez sportowców stosowany jest w diecie, ażeby uzyskać możliwie jak najmniejszą ilość tłuszczu w organizmie. Hormony gruczołu tarczycy odpowiedzialne są w pierwszej kolejności za podstawową przemianę. Osoby, które produkują ich za dużo, nie są grube mimo przyjmowania pokarmów w dużej ilości, natomiast u osób, które mają ich za mało, nawet przy zmniejszonej ilości pożywienia, szybko rośnie duża ilość tłuszczu. Im wyższy jest poziom hormonów gruczołu tarczycy, tym szybciej ulegają spalaniu węglowodany, białka i tłuszcze, co równoznaczne jest ze zwiększonym zużyciem kalorii.
W kulturystyce levothyroxin nie lest stosowany zbyt często. Sportowcy preferują raczej druga substancję z grupy hormonów gruczołu tarczycy – Liothyronin, który działa cztery razy silniej i jest syntetycznym wariantem produkowanego przez organizm własnego hormonu gruczołu tarczycy T3. Z reguły są to osoby uprawiające fitness, kobiety oraz osoby obawiające się dużej mocy liothyroninu. Obawa przed hormonami gruczołu tarczycy nie jest zupełnie nieuzasadniona, jednakże wiadomo, że hormony gruczołu tarczycy generalnie nie działają wybiórczo, to znaczy trzy główne substancje odżywcze proteina, węglowodany i tłuszcze spalane są równomiernie. Oznacza to, że może dojść do utraty mięśni przy zastosowaniu hormonów gruczołu tarczycy, w szczególności przy brakującej ochronie na przykład ze strony androgennych anabolików lub hormonu wzrostu. Własny hormon gruczołu tarczycy T4 rozwija główną część swojego działania poprzez enzymatyczne przekształcanie w T3, to znaczy zazywany przez sportowców levothyroxin musi zostać najpierw przekształcony przez organizm w T3, zanim osiągnie się działanie.
Posiadając taką wiedzę należy zadać sobie pytanie, dlaczego w ogóle stosowany jest jeszcze levothyroxin. Naszym zdaniem preparaty hormonu tarczycy zawierające levothyroxin są zupełnie zbyteczne. Bardziej sensowne jest stosowanie aktywnego liothyroninu, niż mieć nadzieję na możliwe przekształcenie nieaktywnego levothyroxin.
Wielu sportowców stosuje kombinację hormonów gruczołu tarczycy podczas diety z clenbuterolem, ponieważ po pierwsze oczekują oni synergetyczny efekt redukujący tłuszcz, a po drugie oczekują ochrony mięśni podczas stosowania dzięki antykatobolicznym właśawościom clenbuterolu. Łączny efekt spalania tłuszczu tej kombinacji jest bez wątpienia bardzo dobry, jednakże należy zachować tutaj ostrożność, ponieważ obie substancje stanowią duże obciązenie dla serca i układu krążenia. Coraz częściej spotyka się kulturystów, którzy stosują levothyroxin w fazie przyrostu masy. Tutaj stosuje się przez dłuiszy czas łagodny levothyroxin w celu pobudzenia przemiany materii, co prowadzi do mniejszego osadzania się tłuszczu i lepszego wykorzystania protein i tym samym do przyspieszonego przyrostu mięśni. Jednakże należy podkreślić, że takie postępowanie ma sens stosuje się określoną ilość sterydów anabolicznych / androgennych. Wiele kobiet preferuje levothyroxin nil liothyronin ze względu na jego łagodność i mniejsze działanie uboczne. Z reguły stosuje się tutaj 50-100 mcg dziennie przez okres 4 – 8 tygodni. Przedłużenie okresu zażywania kryje w sobie nie tylko niebezpieczeństwo utraty mięśni lecz, co jest bardziej niebezpieczne, trwalego uszkodzenia gruczołu tarczycy, co w najgorszym razie może zakończyć się tym, że stosujący przez resztę swego życia będzie musiał zażywać leki wspomagające pracę gruczołu tarczycy. Jesteśmy również zdania, że dla kobiet lepsze jest zazywanie niewielkiej ilości aktywnego liothyroninu niz mniejszej ilości nieaktywnego levothyroxin.
Oprócz okresu zażywania należy zwrócić uwagę na powolne działanie substancji. Jeżeli stosujący rozpocznie za szybko wysokie dawkowanie, wówczas należy liczyć się ze skutkami ubocznymi jak biegunka, wewnętrzny niepokój, zaburzenia snu i nadmierna potliwość. Dlatego radzimy powolne przyzwyczajanie organizmu do zewnętrznego dawkowania. Zazwyczaj stosujący rozpoczynalą dawkowanie w ilości 25 mcg i podwyższają tę dawkę co dwa, trzy dni o dalsze 25 mcg aż do osiągnięcia żądanej ilości. Generalnie nie należy przekraczać dawki 200-400 mcg dziennie, gdyż w przeciwnym razie proporcja działania pozytywnego i negatywnego zostanie zachwiana na rzecz działania negatywnego. Ważne jest powolne wycofywanie się pod koniec zażywania. Ponieważ organizm ze względu na zewnętrzne dawkowanie ogranicza własną produkcję hormonów gruczołu tarczycy, musi się on powoli przyzwyczajać do podjęcia własnej produkcji. Efekt ten osiągnie się poprzez redukcję dawkowania co dwa, trzy dni o 25 mcg. Mimo stosunkowej łagodności levothyroxin nie można wykluczyć uszkodzeń w gruczole tarczycy, właśnie podczas długotrwałego zażywania. Mając to na względzie każdy, kto będzie chciał stosować Środki gruczołu tarczycy powinien dokładnie to rozważyć. Do dalszych działań ubocznych należy zaliczyć wewnętrzny niepokój, biegunkę, zaburzenia snu, drżenie, kołatanie serca, nadmierną potliwość oraz zaburzenia psychiczne. Osoby uprawiające fitness i sportowcy hobbyści stosują 100-200 mcg levothyroxinu dziennie przez okres 6 – 8 tygodni. Kobiety stosują z reguły 50-150 mcg dziennie, co prowadzi do utraty tłuszczu w stopniu zadowalającym. Ambitni kulturyści jak również zawodnicy sportów siłowych stosują dawki w ilości 200-400 mcg dziennie lub stosują od razu silniejszy wielokrotnie liothyronin. Dawkowanie należy zmniejszać pod koniec, ażeby zagwarantować możliwe szybkie podjęcie własnej produkcji. W tym celu dawkę zmniejsza się co drugi dzień o 25 mcg do osiągnięcia dawki 25 mcg dziennie. Ilość tę należy utrzymać przez dwa – trzy dni i następnie zupełnie odstawić zażywanie. Jedna tabletka zawieraląca 100 mcg kosztuje między 0,50 a 0,75 Euro na czarnym rynku. Zazwyczaj na czarnym rynku można trafić na grecki preparat “T4” produkcji Unipharma. Oprócz tabletek istniele również levothyroxin w formie iniekcji dożylnej lub infuzji, jednak ta forma dawkowania nie odgrywa ważniejszej roli w sporcie.
